Wiersze miłosne

[tetawu]

CO TO JEST MIŁOŚĆ

Co to jest miłość
Nie wiem
Ale to miłe
Że chcę go mieć
Dla siebie
Na nie wiem
Ile

Gdzie mieszka miłość
Nie wiem
Może w uśmiechu
Czasem ją słychać
W śpiewie
A czasem
W echu

Co to jest miłość
Powiedz
Albo nic nie mów
Ja chce cie mieć
Przy sobie
I nie wiem
Czemu

Jonasz Kofta

[tetawu]

Co to jest miłość
Doprawdy nie wiem
Chcę być kochana
Chcę kochać Ciebie

Kiedy jestem z Tobą
Wiatr użycza mi swych westchnień
Gdy jestem przy Tobie
To czuję, że
Jestem

• Kora

[Reposit-10]

MIŁOŚĆ JAK SŁOŃCE

Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały
I swoim blaskiem ożywia różanym,
W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały
Dozwala kwiatom rozkwitnąć wiośnianym
I wyprowadza z martwych głazów łona
Coraz to nowe na przyszłość nasiona.

Miłość jak słońce: barwy uroczemi
Wszystko dokoła cudownie powleka;
Żywe piękności wydobywa z ziemi,
Z serca natury i z serca człowieka
I szary, mglisty widnokrąg istnienia
W przędzę z purpury i złota zamienia.

Miłość jak słońce: wywołuje burze,
Które grom niosą w ciemnościach spowity,
I tęczę pieśni wiesza na łez chmurze,
Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity,
I znów z obłoków wyziera pogodnie,
Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie.

Miłość jak słońce: choć zajdzie w pomroce,
Jeszcze z blaskami srebrnego miesiąca
Powraca smutne rozpromieniać noce
I przez ciemność przedziera się drżąca,
Pełna tęsknoty cichej i żałoby,
By wieńczyć śpiące ruiny i groby.

/ Adam Asnyk /

[tetawu]

Brzechwa Jan, W miłości nie ma mocnych

• Najgorsza ze wszystkich kradzieży
  Jest ta, żeś mi serce skradł.
  Nikt kary ci nie wymierzy
  I nie potępi cię świat,
  Bo nie stworzono dotąd praw
  By walczyć z tym, co zrządził traf.
  
  W miłości nie ma mocnych -
  Trzeba się poddać jej.
  W miłości nie ma mocnych
  Więc to zrozumieć chciej,
  Że szkoda słów bezowocnych,
  Szkoda łez całonocnych,
  Od nich nie będzie lżej.
  W miłości nie ma mocnych -
  Trzeba się poddać jej.
  
  Każdemu wolno pomarzyć,
  Kochanym chce każdy być.
  Ta chwila może się zdarzyć
  I dla niej warto jest żyć.
  Ze wszystkich praw to jedno znam
  I ono właśnie sprzyja nam.
  
  W miłości nie ma mocnych -
  Trzeba się poddać jej.
  W miłości nie ma mocnych
  Więc to zrozumieć chciej,
  Że szkoda słów bezowocnych,
  Szkoda łez całonocnych,
  Od nich nie będzie lżej.
  W miłości nie ma mocnych -
  Trzeba się poddać jej.

[orchis]

Skoro tylko wiatr zostanie z wszystkiego, co jest,
nic procz straty i procz kleski z wszystkiego, co jest,
pomysl sobie, ze jest w swiecie wszystko, czego nie ma,
mozesz uznac tez, ze nie ma niczego, co jest.

http://orchis.peperonity.com

[tetawu]

Wawiłow Danuta, Smutny wiersz

• Dzisiaj jestem smutna
  jak ptak.
  Dzisiaj jestem smutna
  jak deszcz.
  Leżę sobie w trawie
  na wznak,
  sama nie wiem, czemu
  tak jest.
  
  Promyk słońca zalśnił
  i zgasł.
  Trzmiel nade mną krąży
  i gra.
  Czy to moje włosy,
  czy las?
  Czy to śpiewa wilga,
  czy ja?
  
  Możesz sobie myśleć,
  co chcesz,
  ale nie zrozumiesz
  i tak,
  czemu jestem smutna
  jak deszcz,
  czemu jestem smutna
  jak ptak.

[barbarka]

* * *
Anecie

Upalne, lipcowe popołudnie.
Leżymy na leśnej polanie, niedaleko podopolskiej wsi Ochodze,
Uszczęśliwieni, nie pragnący niczego,nasyceni sobą.
Kropelki potu zbierają się na twoich piersiach i spływają
Lśniącą strużką do zatoki pępka. Doskonale nieruchome
Morze trawy wokół nas ,a nad nami doskonale
Nieruchome morze chmur. Gdzieś w głębi lasu przejeżdża
Pociąg i jego szept jest jak żagiel
Na doskonale nieruchomym morzu czasu.
Jedno uderzenie serca, drugie uderzenie serca,
Morze trawy ,morze chmury, morze czasu, doskonale
Nieruchome, jak to czasem bywa z morzami w upalne,
Lipcowe popołudnia, gdy sinieje horyzont.
Tuż przed burzą.


Paweł Marcinkiewicz

[tetawu]

• Najsłodsze oczy... - Leopold Staff
  
  
  Najsłodsze oczy, jakimi na ziemi
  
  Spojrzała miłość na serce człowieka,
  
  Na drodze mojej gwiazdami cudnemi
  
  Spod twych brwi łuków błysły mi z daleka.
  
  
  
  Każdy, którego wzrok twój nie ominie,
  
  Chłonie z twych źrenic światłości promienie.
  
  Na serce moje padają jedynie
  
  Twoich rzęs długich cyprysowe cienie.

[barbarka]

Renata Putzlacher

Retrospekcja
Gdzieś w kosmatych mchach
śpi może teraz
nasze leśne całowanie
W iglastym pralamusie
mateczniku
pierwszych doznań
Gdzieś może kwitnie bezczelnie
nie zerwany przez nas
kwiat paproci
Skamieniały
pokryty patyną
niedoczekania
Gdzieś może jeszcze
zieje Seazm
czuły na zaklecia
wiecznie pełny
niewyczerpany
A my boimy się wejść
na bosaka
po raz drugi
do tej samej rzeki
By nie musnęły nas
słowa
pisane niegdyś
palcem po wodzie

[barbarka]

Jacek Hans Dachtera


Myśląc o tobie


Rodzi się
tak delikatnie
z ciemności w burość
z szarości w dzień

Promienie słońca padają na głowę
wydobywając z mroku rysy owalne
drobne szczegóły włosy usta
którymi umyka senna opowieść

Na nocnej szafce leży róza
jeszcze się z rosy nie otrząsłą
jeszcze sie całkiem nie otwarła
bo chowa w sobie ludzką duszę

Gdy młoda kobieta oczy otworzy
jeszcze nie wiedząc co pachnie przy niej
przejedzie palcem po kolcach kwiatu
złączy się znowu miłość z bólem

Myślac o sobie
staję sie kwiatem
mogącym zranić
twoje dłonie

Myśląc o tobie
staje sie kwiatem
mogacym przez nie
byc złamanym

[barbarka]

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska


"Zakochana"

Przedwczoraj drżała, pełna ognia,
Wczoraj czuwała płaczac do dnia,
A dzisiaj serce ma nad ranem
Efemerydą zasypane,
Gromadą jednodniowych łątek,
Łączących kres swój i poczatek-
Seledynowym stosem skrzydeł,
Mdlejących przez śmiertelną krzywdę....

Jakby bogini bez sumienia,
której pustota świat oniemia,
Strzępiłą blade nitki szarpi
Z życia, tej, cennej, krótkiej szarfy...

[Reposit-10]

Piękne wiersze wybrałaś Basiu. Przeczytałam, podumałam i teraz już naprawdę się wyłączam
i w lirycznym nastroju idę lulu ..

Dobranoc

[tetawu]

• Johann Wolfgang Goethe
  
  Bliskość ukochanego
  
  Gdy słońca blask nad morza lśni głębiną,
  Myślę o tobie, miły.
  Wzywałam cię, gdy księżyc niebem płynął
  I zdroje się srebrzyły.
  
  Widzę cię tam, gdzie skraj dalekiej drogi
  Szarym zasnuty pyłem,
  A nocą gdzieś wędrowiec drży ubogi
  Na ścieżynie zawiłej.
  
  Słyszę twój głoś w szumie spienionej fali
  Bijącej o wybrzeże
  Lub w cichy gaj przychodzę słuchać dali
  W zamierającym szmerze.
  
  I wtedy wiem, że jesteś przy mnie, blisko,
  Choć oddal cię ukryła -
  Przygasa dzień, wnet gwiazdy mi zabłysną
  O, gdybym z tobą była.

[barbarka]

Miłosz Czesław
Gucio zaczarowany

Między mną i nią był stół, na stole szklanka.
Spierzchnięta skóra jej łokci dotykała lśniącej powierzchni.
W której odbijał się zarys cienia pod pachą.
Kropla potu gęstniała nad falistą wargą.
A przestrzeń między mną i nią dzieliła się nieskończenie,
Hucząca pierzastymi strzałami Eleatów.
Nie wyczerpie jej rok ni sto lat podróży,
Gdybym przewrócił stół, co byśmy spełnili.
Ten akt, nie-akt, bo zawsze potencjalny
Jak zamiar wejścia w drzewo, w wodę, w minerały.
Ale ona też patrzyła na mnie jak na pierścienie Saturna
I wiedziała, że wiem, jak nikt nie dosięga.
Tak stanowiona była człowieczość i tkliwość.
Między mną i nią był stół, na stole szklanka.
Spierzchnięta skóra jej łokci dotykała lśniącej powierzchni.
W której odbijał się zarys cienia pod pachą.
Kropla potu gęstniała nad falistą wargą.
A przestrzeń między mną i nią dzieliła się nieskończenie,
Hucząca pierzastymi strzałami Eleatów.
Nie wyczerpie jej rok ni sto lat podróży,
Gdybym przewrócił stół, co byśmy spełnili.
Ten akt, nie-akt, bo zawsze potencjalny
Jak zamiar wejścia w drzewo, w wodę, w minerały.
Ale ona też patrzyła na mnie jak na pierścienie Saturna
I wiedziała, że wiem, jak nikt nie dosięga.
Tak stanowiona była człowieczość i tkliwość.

[iwonaxp]

Znalazłam duszę Anioła szukając samotności.
Poleciało z nim moje serce na skrzydłach miłości.
Włosy miał pachnące i dotyk cieplutki,
Odpłynęły w dal siną wszystkie moje smutki.

Oczy jego upojne na błękitu niebie
Wpatrzone wciąż we mnie wołały do siebie.
W blasku gwiazd skąpani nad Ziemi klejnotem.
Zabrał mnie do nieba, tam i z powrotem.

Wyszeptał do ucha sekrety miłości,
otworzył mi bramy do szczęścia, radości.
Utulił w ramionach duszę skołataną,
oddał całą nadzieję dawno mi zabraną.


W blasku jego duszy serce żywiej biło,
w blasku jego oczu wszystko co się śniło.
W cieniu jego skrzydeł aż do bram nicości,
w cieple jego ramion do nieskończoności

Z uśmiechem Anielskim odleciał o świcie,
śmiechem swym beztroskim wypełnił me życie

***autor mi nieznany***