Witam,
chciałbym odświeżyć ten bardzo ciekawy wątek - nie zasługuje na okupowanie forumowych czeluści. Zakupiłem dwa
cornus mas, nieodmianowe, za porażającą kwotę 8 PLN/szt.
:
Dzięki lekturze waszych postów już wiem o wiele więcej nt. odmian i kto wie, może kupię jesienią kilka drzewek na wiadome przeznaczenie.
nocny_drwal pisze:No tak, tylko teraz pytanie, co sprawiło, że dereń zniknął praktycznie z polskich ogrodów? Teraz powoli wraca do łask, ale wciąż dla wielu jest to roślina "obca".
nocny_drwal pisze:Zastanawia mnie po prostu sam fakt, że z dość znanej rośliny przed wojną zdegradowano go do miana "ciekawostki".
Może faktycznie przyczyna tkwi w tym, że za czasów swej świetności rósł przy dworkach szlachty, natomiast po wojnie za czasów socjalizmu wymazano to, co szlacheckie. W tym to, co rosło przy takich dworkach.
Chciałbym nieco rozwinąć ten wątek i od siebie dodać wątek historyczny związany z dereniem jadalnym; zniknięcie dereni nie było związane z jakąś ustawową degradacją tej rośliny. Jeśli mowa o polskich dworkach i charakterystycznych dla nich zadrzewieniach, w skład których wchodziły m.in. derenie, to aby poznać odpowiedź na pytanie o przyczyny zaniku tych roślin, trzeba poruszyć kwestię wydarzeń z lat II wojny światowej, przede wszystkim na obszarze Wołynia oraz dawnej Małopolski Wschodniej (województwa lwowskie, tarnopolskie, stanisławowskie). To tam na wschodnich kresach II RP koncentrowały się tradycyjne polskie dwory, wraz z charakterstycznymi zabudowaniami, licznymi pamiątkami i dziełami sztuki oraz krajobrazem otaczającym owe dwory, w które wpisywała się również tytułowa roślina tego wątku. Warto dodać, że historia przyrządzania wszelkich trunków na kresach wschodnich, w tym dereniówki, była bardzo bogata.
Otóż, ofiarami trzech zbrodniczych ideologii i wcielających je w życie ludzi (tj. sowietów, hitlerowców oraz nacjonalistów ukraińskich) padła ludność zamieszkująca te tereny - tradycyjnie przywiązana do polskości i b. patriotyczna. Zostali oni poddani najpierw szykanom i terrorowi, systematycznym wywózkom i rozstrzeliwaniom jako element zagrażający ZSRR i później Rzeszy. Ci którym udało się przetrwać pierwsze lata wojny, padli ofiarami ludobójstwa dokonanego z niebywałem okrucieństwem przez ukraińskich nacjonalistów, jak przeszkoda dla powstania w przyszłości czystego etnicznie państwa ukraińskiego.
Warto nadmienić, iż nacjonaliści ukraińscy nie tylko zaplanowali ze szczegółami fizyczną eksterminację ludności polskiej, ale ich celem było również zamazanie jakiejkolwiek obecności Polaków na wschodnich kresach RP. Stąd wzięła się zakrojona na ogromną skalę akcja niszczenia dworków tych mniejszych i większych, wraz z całymi zgromadzonymi tam przez stulecia pamiątkami i innymi przedmiotami o ogromnej wartości dla Polaków, a także palenia wiosek po wymordowaniu polskiej ludności chłopskiej. Co ważne, niszczono również wszelkie ślady obecności Polaków, zasypywano studnie, karczowano sady, drzewa rosnące przy dworkach, tak, aby nie ostał się nie tylko kamień na kamieniu, ale nawet roślinność ani widoczny ślad po tym, że istniało tu kiedyś polskie życie. Stąd w wyniku owej akcji zamierzającej zlikwidować ślady wszelkiej polskiej obecności na kresach, wraz z mieszkańcami i ich siedzibami, zniknął również ich dorobek kulturowy, tradycje (np. sporządzania nalewek), a także otaczający je krajobraz wraz z roślinnością przy dworach (lipy, derenie, dęby, jabłonie) - b. charakterystyczny wtedy dla kresów.
Niedobitki, które jakimś cudem przyżyły, zostały przesiedlone na ziemie odzyskane i tam trafiły do zupełnie nowej rzeczywistości.
Podsumowując, kwestia derenia jadalnego jest paradoksalnie związana z tragiczną historią Polaków mieszkających na kresach. Wraz z mieszkańcami i ich dorobkiem (budynki i ich otoczenie w tym roślinność), zginęły również liczne tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie. A że po wojnie był to temat tabu, to inna sprawa. Z ubolewaniem należy zauwazyć, że w imię politycznej poprawności i "dobrych" relacji międzypaństwowych, ten rozdział naszej historii jest obecnie przemilczany w szkołach, podręcznikach, świadomości ludzi, a przede wszystkim kwestie te są rugowane z dyskursu i przestrzeni publicznej - tzw. media.
Sadźmy więc derenie.
. No cudny był. Niestety nie mogłam go sfocić, bo widziałam go z okna samochodu. Nie mogłam się akurat zatrzymać. To było w miejscowości Ryki na trasie Warszawa - Lublin. Może ktoś z Was tam mieszka i mógłby zrobić zdjęcie? On rośnie po prawej stronie (jadąc do Lublina), tuż przy trasie, jakoś tak w środku miasta. Nie wiem, czy to prywatna własność, czy miejska, ale rósł beż żadnego ogrodzenia, tuż przy ulicy, no chyba jakiś chodnik go od niej oddzielał.
Moje owoce derenia już się zarumieniły, to będzie mój pierwszy zbiór 
, ile latek liczy sobie krzew od wysiewu ?
