Żeby historia była zakończona, opowiem Wam jeszcze o jednej kózce.
Ma na imię Łatka, bo jest cała w kolorowe plamki. Otóż, jak matki ? kozy przestały karmić swoje małe, zebraliśmy cały młodziak razem i umieściliśmy w jednym, dużym boksie, przedszkolu.
Nie wiem dlaczego tak się dzieję, wśród ludzi zresztą też, tłum musi mieć jakąś ofiarę żeby wyżywać się nad nią. Los padł na Łatkę, reszta kóz gnębiła ją, nie dopuszczali do jedzenia, tłukli rogami it.d. Łatka nikła w oczach, była wychudzona i zmaltretowana, musieliśmy ją wyprowadzać kilka razy dziennie na zewnątrz, karmić i opatrywać ranki.
W tym samym czasie M. przywiózł nowy nabytek, dorosłą kozę Baśkę ( to ta która zdechła), ponieważ baliśmy wpuszczać ją od razu do dorosłych kóz, umieściliśmy ją w przedszkolu. I tu stało się coś, co nas miło zaskoczyło! Baśka polubiła Łatkę i wzięła ją pod swoją opiekę. Zawsze jak wchodziliśmy do obory, obserwowaliśmy taki widok; Baśka stoi przy paśniku a z tyłu lub obok ( bardzo blisko) niej Łatka, czasami było widać tylko wystający czubek mordki Łatki zza pleców starszej koleżanki. Spały zawsze utulone w siebie, później, jak już wychodziły na pastwisko, też trzymały się blisko jedna drugiej. Kiedy Łatka urosła na piękną kozę i już nawet zaszła w ciąży, nadal były przyjaciółkami.
Kiedy Baśka zachorowała, wtedy jeszcze była razem ze wszystkimi, ale większą ilość czasu leżała to Łatka nie odchodziła od niej a ni na krok. Za zwyczaj kładła się obok a jej głowa spoczywała na brzuchu lub przy szyi Baśki.
Przyszedł czas i musieliśmy umieścić chorą kozę w izolatce. Reszta stada od razu zaczęła szykanować Łatkę, musieliśmy ją ulokować do samodzielnego boksu. I tu zaczęło się najgorsze, kózka przestała przyjmować pokarm, zrobiła się smutna i osowiała. Tęskniła! To było ewidentne! Co robić? Na tęsknotę leku nie ma. Zaczęliśmy wyprowadzać ją kilka razy dziennie na dwór, głaskać, rozmawiać z nią, podsuwaliśmy jej smakołyki ? i wreszcie, po jakimś czasie, poprawiło się, ma jeszcze ten smutek w oczach ale już normalnie je i zaczyna się bodziać z innymi kozami, to dobry znak.
Popatrzcie tylko! Przyjaźń i nienawiść są wszędzie! U zwierząt też.
P.S. Nie mam zdjęcia dorosłej Łatki, zrobię to pokażę ją Wam
i strumyki pojawiające się i znikające, które czasem potrafią nieźle dać w kość wiosce. Są jednak bardzo malownicze 
nie wyrzucaj sobie, to że się nią opiekowałaś pozwoliło jej dożyć ostatnich dni bez bólu. 
.
, ludzie robią to dla własnej satysfakcji i dowartościowania się, zwierzęta natomiast idą za głosem instynktu...przeżyje silniejszy.
