Witam Was, mili moi!
Posiedziałam sobie w swojej ślimaczej skorupie dość długo. Czas najwyższy z niej wypełznąć. Lato nie czeka, gra swoją symfonię, można by je poprzeżywać razem z Wami. Szczerze mówiąc, aż mi głupio, że w mojej pruszczańskiej Kalifornii jest ono tak piękne i bezproblmowe, kiedy większość z Was boryka się z nieprawdopodobną wprost ilością ogrodniczych plag i nieszczęść. Chciałoby się powiedzieć:
"O roku ów! Kto ciebie widział w naszym kraju..."
Ja mogę za Mickiewiczem powiedzieć, że nazwę go rokiem urodzaju. Dawno już zielone pokoje nie były przez naturę tak wspaniale potraktowane. Brak wielkich upałów, sporo opadów, ale bez niszczącego nadmiaru, lato bujne, pyszne, kwieciste, bez ślimaków, mszyc i komarów 
. Nawet róże dały taki popis, że przez moment czułam się jak w ogrodzie naszej Dorotki350 
.
.............................................................................................................................
A Wy? Pewnie już nie pamiętacie swoich wpisów, ale z wyrazami przeprosin, że tak późno, godzi się na nie odpowiedzieć.
Loki,
Madziu, ciągle mam w tyle głowy niepokój o to, co jeszcze strasznego ludzie wyrządzą naszej Błękitnej Planecie, bo opamiętania jakoś nigdzie nie widać
. A teraz z powodu koronawirusa dodatkowo zaśmieciły ją miliardy zużytych maseczek, rękawiczek, fartuchów itp. Koszmar trwa... Ale faktycznie, dzięki Bogu za nasze ogrody.
Lisico! Niestety, o Polsce i świecie trzeba wiedzieć, życie poza TV też nie daje o tych sprawach zapomnieć. Zgadzam się, że trzeba cieszyć się wiosną i latem (szczególnie tak wspaniałym jak moje) i oczywiście to robię, ale... czyżbyś proponowała mi rozwiązanie Młynarskiego: "Po co babcię denerwować, niech się babcia cieszy..."?
Operacja z altaną niespodziewanie udana. Masz fart! Obecne miejsce altany lepsze niż poprzednie, a gitarzysty chciałoby się posłuchać
.
Yoll, Margo, dzięki za słowa pocieszenia. Cieszę się słońcem, deszczem, zielenią, kwiatami, ale procesu myślenia o przyszłości planety wyłączyć nie potrafię.
Lisico!
Oczywiście, że pamiętam tę wyprawę. Pamiętam swój zachwyt Warmią, znałam ją z lat 80-tych, kiedy jeździłam do Kaliningradu, ale teraz wygląda chyba jeszcze piękniej. I ta oszałamiająca ilość bocianich gniazd
.
A najśmieszniejsze jest to, że mimo bezpośredniego udziału w wyprawie w ogóle nie widziałam jej obiektu. Kocica czekała na nas w klatce przykrytej kocykiem, pod przykryciem została zapakowana do samochodu, pojechała z Tobą do domu, podczas kiedy ja zostałam w Pruszczu. Okazja do ujrzenia pojawiła się dużo, dużo później. Za to zobaczyłam wielkie stada krów, warmińskie bociany, kociarnię i oparłam się proszalno-błagalnym oczom Zetki, choć zdjęcie nieostre, to te oczy dobrze widać.
Marysiu 
, dzięki serdeczne za Twoją troskę, faktycznie, wiosnę nieco popsuły mi niedyspozycje zdrowotne, z którymi borykałam się sama, bo jak wygląda w czasie pandemii służba zdrowia to szkoda gadać.
Ja po swojego
Zlatanka też jechałam, co prawda nie tak daleko, ale jednak. Tak więc sprawę rozumiem, choć nie szukam w kotkach dziczy...
Bardzo dziękuję za pozdrowienia, przesyłam wzajemne serdeczności.
PS. Twoje kotki są śliczne.
Lisico!
Pragnę nadmienić, że prawdziwą pasję i miłość do irysów obudziła we mnie
Jola Yollanda. Ona też wskazała mi źródło tych pięknych kwiatów. Wcześniej kupowałam je gdzie popadło, ale kudy tamtym irysom do tych cudnych, falbaniastych roślin. Zauroczyły mnie też w ogrodzie naszego św. pamięci
Sławka, gdzie zobaczyłam
World Premiere i
Luisa's Song. I fascynacja trwa. Irysami się, rzecz jasna, pochwalę.
Yoll , przecież ta fascynacja irysami, moja i
Lisicy to Twoja zasługa! A ile ich od Ciebie dostałam
. Niestety, te najpiękniejsze nie chcą kwitnąć co roku ( najlepiej o tym świadczy Twoje tegoroczne rozczarowanie). Ale nawet tych kilka kwitnących wzbudza niekłamany zachwyt. U mnie problemem jest odpowiednie miejsce dla irysów,słoneczne i eksponowane, żeby cały urok ich majestatycznych kształtów i aksamitnych płatków był odpowiednio wyeksponowany, żeby uzyskać tn niesamowity witrażowy efekt.
Muffinko, witaj kochana!
Tak miło, że zajrzałaś i, jak zwykle, dostrzegasz wszystkie uroki przyrody. Przykro mi tylko, że i Ty zmagasz się z plagą ślimaków. Zupełnie nie wiem czemu zawdzięczam ich brak w moim ogrodzie. Może wieloletniemu uporczywemu zwalczaniu ich wszystkimi dostępnymi metodami? Rutewek wielka szkoda. Ja ich jeszcze nie mam, ale przyznaję - są piękne. Ja ostatnio zakochałam się w krwiściągach. Też są zwiewne i delikatne.
Dzięki, że cierpliwie wisisz na płocie, postaram się Cię dłużej nie zawodzić. Zdjęcia będą. Opowieści też.
Buziaki dla Ciebie i pewnie dużego już
Krasnalka.
Yoll, moja kochana! Wszystko złe w przyrodzie, co spotkało Ciebie - mnie ominęło. Wszak mieszkam w Kalifornii
. Nic nie wymarzło, wszystko rośnie i kwitnie jak najęte, nawet oporne dotychczas
rozy. Być może pomógł kompost, obornik i dobra ziemia, ale przede wszystkim brak upałów i spora ilość opadów, które pojawiają się wtedy, kiedy rośliny zaczynają za nimi tęsknić. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki
. Ot, choćby dziś. Już hortensjom i floksom zaczęły listki wisieć po dwóch upalnych dniach a już napłynęły chmury ze zbawiennym deszczem.
Jeż ma się dobrze, widuję go czasami, kotki też. Dzięki.
Miriamku , witaj najpilniejszy czytelniku mojego wątku. Zawsze mnie wzrusza Twoja skrupulatność. Akant mogę Ci podesłać. On rośnie jak chwast. Za lawendą nie przepadam, jest dla mnie zbyt mało dekoracyjna, a pnące róże może i lubiłabym, mam ich nawet kilka, ale nie lubię tych rusztowań, które trzeba im budować. Ani kupne, ani samorobne nie podobają mi się i nie pasują do mojego ogrodu. Ot i cała tajemnica. Wychodzi na to, ze będę je traktować jak parkowe, czyli dość nisko ciąć.
Chylę czoła przed Twoim rolniczym fachem, myślałam, że prawdziwych rolników już nie ma, a tu proszę uprzejmie - jest mój
Miriamek. Przesyłam Ci moje wyrazy uznania i podziwu oraz serdeczne buziaki.
Margo, witaj!
Jeża kochałabym nawet gdyby nie jadł ślimaków, ale może faktycznie pomógł zwalczyć ich plagę.
Po co Monty wzbogaca kompostem swoją nadmiernie urodzajną glebę? Być może na potrzeby programu, bo te wszystkie niebosiężne rośliny raczej podpowiadają, żeby się tak nie wysilał, bowiem chodzi po swoim ogrodzie jak liliput w kraju roślinnych wielkoludów, mimo że z niego kawał chłopa!
Użyźnić słabe gleby nie jest łatwo. trzeba to robić ciągle, bo rośliny szybko wszystko wyjadają". Ale prawdziwym zbawieniem jest deszcz.
Udało się wyjść na prostą, tj. na bieżąco. Postaram się ten kurs trzymać, bo mam co Wam pokazać. Zdjęcia następnym razem. Boję się obiecać, że jutro, bo a nuż coś mi przeszkodzi...
Dziękuję Wam Bardzo, że o mnie nie zapomnieliście, pozdrawiam Was bardzo serdecznie i przesyłam buziaki - Jagi.
. Jestem pod ogromnym wrażeniem. W Twoim wielkim, pięknym ogrodzie mają miejsce do stosownej ekspozycji. Od dawna wiedziałam, że są to wspaniałe, godne uwagi kwiaty. Cieszę się, że i Ciebie zachwyciły. Znalazły u Ciebie dobre warunki, bo zakwitły wspaniale. Wszystkie Twoje odmiany mnie zachwycają. Każdy irys jest najpiękniejszy. Czy pachną? Zwracasz uwagę na ich zapach?
? 
Szczególnie muszę uważać na ostróżki i naparstnice, reszta broni się sama.
Bez Ciebie, w naszej ogrodowej rodzinie, czujemy się samotni i opuszczeni 
.
Mój ogród leży Nad Morzem i na otwartej przestrzeni łąk. Zawsze jest tu wietrznie i zimniej.
, a przecież kiedyś mnie zachwycił...
raz są wspaniałe kwiaty, innym razem tylko szabelki 
. Bardzo się cieszę, że znalazły dogodne warunki, aby tak wspaniale się zaprezentować. 
.
