Tej jesieni przybędzie tylko jedna róża. R. Centifolia Cristata. Pewnie jeszcze w tym tygodniu, ale na pewno nie później niż w kolejnym.
Aniu, odpowiedziałam Ci, przez nieuwagę, w drugim wątku. Z wiosną wypatrzę Twoje róże.
Tamaryszku, witaj, tak dawno Cię nie było...
Przekornie też nie wspomnę o różach. Choć przychodzi mi to z trudem.
Naparstnice u mnie bezwstydnie rozpasały się. Wystarczyło tylko głowę odwrócić by natychmiast zapełniły czasowo wolną przestrzeń. W czerwcu wyrywałam je, bo próbowały przeszeregować się w szyk defiladowy.
Gdyby wiadomo było, która i na jaki kolor zakwitnie...
- to fragment otoczenia rowu - w czerwcu
Na FO spodziewałam się odnaleźć praktyczne rady, które laikowi mogłyby się przydać w sensownym urządzeniu mojego miejsca na ziemi, po części się to spełniło. W tym miejscu jednak znalazłam przepiękny liryczny warkocz upleciony z wrażliwości ludzkiej, o którą obecnie tak trudno, miłości wszelakiej - tej do czworonogów nie pomijając, dobroci i pieszczotliwości, a wszystko to przybrane cudownym zapachem bujnie kwitnącej roślinności. Kolejny raz oglądając Twoje fotki, myślę sobie - jest jeszcze dla mnie nadzieja! Wandzia przemawia do swoich kwiatów już 20 lat, a u mnie niemal same młódki (większość roślin sadzona w tym roku). Jeśli pójdę jej śladem, może coś z tego będzie! Wandziu, dziękuję Ci za to, że jesteś! 
Podziwiam zestawienia roślin - wymarzone - dzięki Tobie wiem, czego mi brakuje! Jestem urzeczona Sunią, a z tego wrażenia zapomniałabym o lekkości z jaką trzymasz pióro (nawet to wirtualne)! W czasach, kiedy za szczytowe osiągnięcie współczesnej literatury uważa się "50 twarzy Graya", czytadło bijące rekordy popularności - to ja poproszę o podróż w czasie, nawet w taki czas, aby Bołkońskiego zobaczyć "na żywo", a nie powiem, że w taki ziąb jak dziś nie napiłabym się calvadosu z dr Ravikiem! Będę tu zaglądała częściej, podglądała, uczyła się, podziwiała - jeśli tylko mi na to pozwolisz. Pozdrawiam serdecznie!
